Bitwy
Niecałe 4 miesiące po zawarciu pokoju z Rosją 19 czerwca 1617 roku szwedzka
eskadra wpłynęła do Zatoki Ryskiej i stanęła na redzie Dyjamentu. Dowodzący
niewielką załogą twierdzy pułkownik Wolmar Farensbach skapitulował już 21
czerwca. Dwa dni później inny desant szwedzki zajął Windawę, a flota szwedzka
zablokowała port w Rydze. W sierpniu Szwedzi uderzyli na Parnawę, która broniła
się tylko trzy dni (czyli do 14 sierpnia). Salis (obecnie Salacgrīva) Szwedzi
zdobyli 18 sierpnia. W ciągu zaledwie dwóch miesięcy wojska szwedzkie opanowały
inflanckie wybrzeża z wyjątkiem samej Rygi.
Mający ratować sytuację hetman polny litewski Krzysztof II Radziwiłł dysponował
jednak niewielkimi siłami. Pozyskano także z powrotem Wolmara Farensbacha, który
w zamian za obietnicę darowania zdrady wrócił do armii litewskiej. Radziwiłł,
który jako pierwszy w dziejach Rzeczypospolitej użył do walki dragonów, popisał
się wyjątkową energią, zdecydowaniem i talentem organizacyjnym, dzięki czemu
Litwini bardzo szybko odzyskali wszystkie utracone twierdze oprócz Parnawy. Po
odzyskaniu większości strat armia litewska wkroczyła do podejrzanie zachowującej
się Kurlandii. Hetman chciał przyłączyć całą Kurlandię do Litwy, jednak Zygmunt
III Waza nie zgodził się na to i pozostawił całkowitą władzę nad księstwem
Fryderykowi Kettlerowi. Obrażony na króla Radziwiłł zrezygnował z naczelnego
dowództwa w Inflantach i przekazał je pułkownikowi Janowi Sicińskiemu, który
mając jedynie 100 żołnierzy ruszył do Estonii. Ponieważ Szwedzi zamknęli się w
twierdzach, a wojska litewskie nie posiadały dostatecznej ilości piechoty i
artylerii, działania wojenne wygasły.