Bitwy

Niecałe 4 miesiące po zawarciu pokoju z Rosją 19 czerwca 1617 roku szwedzka eskadra wpłynęła do Zatoki Ryskiej i stanęła na redzie Dyjamentu. Dowodzący niewielką załogą twierdzy pułkownik Wolmar Farensbach skapitulował już 21 czerwca. Dwa dni później inny desant szwedzki zajął Windawę, a flota szwedzka zablokowała port w Rydze. W sierpniu Szwedzi uderzyli na Parnawę, która broniła się tylko trzy dni (czyli do 14 sierpnia). Salis (obecnie Salacgrīva) Szwedzi zdobyli 18 sierpnia. W ciągu zaledwie dwóch miesięcy wojska szwedzkie opanowały inflanckie wybrzeża z wyjątkiem samej Rygi.

Mający ratować sytuację hetman polny litewski Krzysztof II Radziwiłł dysponował jednak niewielkimi siłami. Pozyskano także z powrotem Wolmara Farensbacha, który w zamian za obietnicę darowania zdrady wrócił do armii litewskiej. Radziwiłł, który jako pierwszy w dziejach Rzeczypospolitej użył do walki dragonów, popisał się wyjątkową energią, zdecydowaniem i talentem organizacyjnym, dzięki czemu Litwini bardzo szybko odzyskali wszystkie utracone twierdze oprócz Parnawy. Po odzyskaniu większości strat armia litewska wkroczyła do podejrzanie zachowującej się Kurlandii. Hetman chciał przyłączyć całą Kurlandię do Litwy, jednak Zygmunt III Waza nie zgodził się na to i pozostawił całkowitą władzę nad księstwem Fryderykowi Kettlerowi. Obrażony na króla Radziwiłł zrezygnował z naczelnego dowództwa w Inflantach i przekazał je pułkownikowi Janowi Sicińskiemu, który mając jedynie 100 żołnierzy ruszył do Estonii. Ponieważ Szwedzi zamknęli się w twierdzach, a wojska litewskie nie posiadały dostatecznej ilości piechoty i artylerii, działania wojenne wygasły.